Jasper & Aron
We begonnen dag acht met de zoveelste stroomstoring. Ik kan je vertellen dat opstaan in het donker er niet makkelijker op word. Nadat we lekker hadden ontbeten reden we weer met het busje naar de school. De bedoeling was om cement te mixen, water voor het cement halen en op de eerste verdieping de laatste kamers opruimen. Toen we aankwamen werden er direct scheppen in onze handen gedrukt en moesten we cement gaan mixen. Het is niet heel moeilijk maar je moet er even gevoel voor krijgen. De ochtend verliep snel en rond een uur of één was de boven boel aan kant en gingen we lunchen. De lunch bestond vandaag uit een mango sapje met noedels en vlees. Erg lekker alleen hadden ze gember in het sapje gedaan waardoor het nogal pittig was. Na de lunch gingen we verder met cement maken en gingen de andere verder met de tekeningen op de muren in de school. De tekeningen beginnen heel mooi te worden en dat vinden de kinderen ook heel leuk om te zien. Rond een uur of half zes was het avond eten klaar en begonnen we met terugwandelen naar de kring waar we altijd eten. Het avond eten bestond uit rauwkost met ei en gebakken banaan. Terwijl we aan het eten waren kreeg Piet een echt Ghanees gerecht dat niet minder scherp was gemaakt. Het gerecht heet foe foe en bestaat uit een bal rijst met een scherpe saus. Piet zei dat hij het niet heel erg pittig vond maar zijn steeds roder wordende hoofd vertelde een ander verhaal. Na het avond eten trok een groot deel van de groep de dorp in samen met Kate (de vrouw van Kofi) om stof te kopen voor de jurken. Na een lief klein winkeltje te hebben bezocht, had iedereen zijn lapje stof om een jurk of shirt mee te laten maken. Even verderop in het dorpje is een ander klein hutje waar oude naaimachines instaan en de kleding gemaakt gaan worden. Iedereen is opgemeten en heeft aangegeven hoe ze het graag willen hebben. De kleding is zaterdag klaar en ready om zondag aan te doen naar de kerk hierzo. Terwijl de groep kleding aan het halen was, was de rest bezig met spelen met de kinderen. In de avond tijdens het soap moment hebben we het gehad over vertrouwen. En wat ons heel erg opviel is dat de mensen je hier meteen vertrouwen. In Nederland moet je het verdienen en hier krijg je het gewoon. Het voelt heel raar maar ook heel erg fijn omdat je je meteen geaccepteerd voelt. We missen het thuisfront hier heel erg maar de vriendelijke mensen hier maken een hoop goed. Morgen is er weer een nieuwe dag waarin we op huisbezoek gaan bij lokale dorpjes en Kumasi. Groetjes aan het thuisfront.
9 Reacties
-Maurits van Spellen
vandaag is het dag zeven, ofwel de dag van God. En dus moesten we vroeg opstaan om vroeg in de kerk te zitten. Half acht zaten we allemaal gedoucht aan het ontbijt. Het standaard recept: wit brood met pindakaas. Ook wij worden het inmiddels behoorlijk zat. Na een ritje in het bijzonder gammele busje. Ik moet er wel even bij zeggen dat ik groot respect heb voor de chauffeur. Nog meer kan eigenlijk niet kapot aan het busje en het gaat toch steeds (net) goed. Enfin, eenmaal aangekomen in Pokukrom sleepte ik Piets' hutkoffer de berg op naar de kerk, deze was meegegaan om spulletjes voor de kinderen mee te nemen zoals belleblaas, ballonnen enz. Het eerste wat mij opviel aan de kale schuur die functioneert als kerk was de kleine hoeveelheid mensen die er zaten. En misschien toch ook wel de ongelooflijke hoeveelheid luidsprekers die er stonden. Toen de dienst (voor ons) om half tien begon zaten er ongeveer 20 mensen exclusief ons in de kerk. Gedurende de dienst stromende er echter wel steeds meer mensen naar binnen totdat we er uiteindelijk in totaal met ongeveer vijftig mensen zaten. Pastoor Kofi (onze gids) ging een verhaal vertellen in onverstaanbaar Engels en daarna een langdurig gebed (eveneens onverstaanbaar). Om de vijf minuten schreeuwden alle Ghanezen 'amen!' door de kerk en de voorganger 'Halleluja'. Het was al met al een vrolijke dienst met veel dansende en zingende mensen. na twee en een half uur te zingen en dansen (voor ons tot op zekere hoogte) gingen we de berg af voor de lunch met Kofi. Omdat de vrouwen die ons eten maken ook in de kerk zaten gingen we nog een keer brood eten. Daarna gingen we even relaxen en een aantal van ons maakte een tekening op de muren in de school, om het op te vrolijken. Weer andere gingen spelen met de kinderen. Alles ging goed tot een kind tegen een stuk aluminium golfplaat schopte en een lelijke wond op de bovenkant van zijn linkervoet opliep. Na een ernstige stressaanval bij Piet en Corne was Bart de eerste die klaar stond met een verbanddoos. Dezelfde man die eerder nog stond de schreeuwen in de kerk in de vorm van zang snelde toe. Hij verbond het kind en deed een stuk blad van een bananenboom in de wond. Volgens de lokale bevolking helpt dit het bloeden te stoppen. Na een half uurtje stres en paniek kwam er een arts die hem meenam naar het ziekenhuis. Gedurende deze chaos ruimden de rest van ons de bouwmaterialen op om verdere verwondingen te voorkomen. Hierna pakten we onze rust en sommige van ons gingen spelen met ballonnen en bellenblaas. we gingen rond een uurtje of vijf genieten van een Ghanees DIner. En daarna lekker vroeg naar huis om nog even na te praten over wat er vandaag gebeurt is en natuurlijk deze tekst te schrijven. Nu lekker slapen. Gemaakt door: Jessica en Judith
De wekker ging weer eens vroeg. De bus zou om 8 uur klaar staan, maar zoals meestal in Ghana, was die weer eens te laat. We vertrokken later dan planning naar Kumasi. We stopten bij de markt zodat de vrouw van Kofi vlees kon kopen. Wij met z'n allen liepen daar langs de marktkraampjes. Bij de kraampjes waar ze vlees verkochten moesten we een poosje wachten. Wat stonk het hier zech! Voordat we weg konden moesten ze eerst het vlees nog klaarmaken en zagen we hoe een andere slager de ingewanden uit het vlees haalde. Overal waren vliegen en alles was erg onhygienisch. Wij Nederlanders werden hier een beetje onwel van. We reden door naar een kleine bezichtiging bij het ziekenhuis. De mensen hier geloven dat het zwaard van een priester van het assantievolk hier uit de lucht was gevallen en in de grond vast zit sinds toen. Ze geloven dat als het zwaard uit de grond wordt getrokken, Ghana instort. Daarom heeft sinds 1995 niemand het zwaard meer aangeraakt. Vervolgens reden we door om op bezoek te gaan bij de neef van Abednegro, de pastoor. We stelde ons allemaal voor aan zijn neef waar we later waarschijnlijk mee op huisbezoeken gaan komende week. Daarna gingen we naar een klein museum met een verzameling spullen van koningen. Het was behoorlijk klein, dus gingen we er snel doorheen. Voor het museum hebben we vervolgens geluncht genietend van de harde muziek die werd afgespeeld op de bruiloft aan de overkant van de straat. Hierna gingen we naar het laatste museum van deze dag. Het Armed Forces Museum. Dit museum is het grootste museum van Ghana. Er waren 10 kamers vol met zwaarden, kanonnen, geweren, kaarten, foto's, outfits enz. uit de oorlog. De gids kon erg goed en enthousiast vertellen over de oorlog die heeft plaats gevonden in Kumasi. Na het museum moesten we erg lang wachten op Erik en Piet die de banken leeg haalden (door het inwisselen natuurlijk). 's Avonds laat konden we eindelijk terug naar onze vertrekken. Na een lange reis kwamen we om half 9 eindelijk aan en konden we gaan avond eten. Aangezien ze daar geen keuken hebben hebben we deze keer maar brood gegeten, waarmee we de excursiedag afsloten. We beginnen de dag zonder stroom, dat is best wel donker. Eenmaal aangekomen bij het project gingen we beginnen met bouwen en daarna gingen we les geven. Lisa, Judith en Piet gingen voorlezen, waarbij ze de voorgelezen dieren nadeden, dus liepen ze als een pinguin en sprongen als een kangaroe in het rond. Deze kinderen kenden niet alle dieren, omdat ze arm zijn en geen stroom voor tv of geld voor boeken hebben. Annemijn, Nanda en Jessica gingen knutselles geven. Met plastic flesjes, strijkkralen en crepepapier hebben ze de kinderen geholpen met sambaballen maken. De kinderen waren volledig geconcentreerd, dat hadden we echt niet verwacht! De kinderen vonden het super. Het was interessant om te zien dat de kinderen het liefst alles gebruikten. Het hele rolletje crepepapier werd om de fles heen gewikkeld, verschillende laagjes over elkaar, waardoor je de onderste kleuren helemaal niet zag. De directeur van de school stond erop dat we een wedstrijdje tegen de leraren gingen volleyballen. We hebben verloren, maar het ging beter dan verwacht. Dit kwam mede door het partijdige scheidrechterswerk in ons voordeel. Hierna gingen we lunchen we kregen een soort van stampot met aardappel, wortel en draadjesvlees. Dat was best lekker, het had vaag iets weg van hutspot. Veel kinderen staan tijdens de lunch om ons heen te kijken naar wat we doen en aandacht te vragen. Dat is soms best vervelend. Als je netjes vraagt of ze weg willen gaan, werkt dat maar voor even. Na de lunch zijn we teruggegaan naar de school. Terwijl sommigen uit onze groep bij de school verder zijn gelopen om een wandeling zijn gaan maken door de rimboe, ging de rest van de groep met de scholieren spelen. Dit bestond vooral uit ballen overgooien van de eerste etage naar de grond, haren vlechten en kletsen. Bij het balspel gooiden Ghanese kinderen de bal naar boven en probeerden wij de bal te vangen, om vervolgens de bal verweg te gooien. De Ghanese kinderen vechten om de bal aan te raken en hem dan zelf terug te gooien. Geschreven door: Annelotte en Nanda Geschreven: Aron en Nanda
Toen Lennard, Maurits, Piet en Corné weg waren gereden bleven de rest van de groep op het project. Wij zijn begonnen met het schoonmaken van de 1ste verdieping van de school. Met schoonmaken bedoel ik (Aron): het weghalen van het hout, stenen en zand. Het schoonmaken van de 1ste verdieping was ook wel nodig, omdat er in het hout erg veel spijkers zaten. Na het schoonmaken kunnen we in de toekomst ook veiliger werken. Er was een speciaal lokaal als afvalplek toegewezen door ons waar we de stenen, hout en zand naartoe konden brengen. Na flink gewerkt te hebben hadden we wel een pauze verdiend. Tijdens de pauze vertelde onze reisbegeleider (Kofi) vanuit Ghana ons dat we over 1 uur gingen lunchen. Hij vond het prima dat we gewoon bleven zitten tot dat het eten klaar was. Ik merkte echter zelf wel dat de groep daar niet echt zin in had, dus ik had toen even met Kofi overlegd of het goed was om verder te werken totdat we gingen eten. Uiteindelijk hebben we de klus - zo goed als - af kunnen maken en gingen we met bezweten hoofden eten. De lunch bestond uit eieren en yam (soort van aardappel) met saus en groenten. Nadat we lekker gegeten hadden, waren Bart en ik aan het overleggen of we gingen voetballen of niet, want we wisten nog niet echt wat de reactie zou zijn van de kinderen. Uiteindelijk hebben we de bal gepakt en zijn we gaan voetballen. Al gauw deden de kinderen mee en was het een gezellige en drukke boel. Ondertussen was de rest van groep aan het communiceren met de kinderen, ook hadden zij de springtouwen gepakt. Het was ontzettend gezellig en we hebben we van beide kanten veel geleerd. Het viel mij zelf op hoe enthousiast de kinderen waren. Ze hebben ons veel Ghanese woorden geleerd, waarvan we geen vertaling hebben gekregen, dus we hebben geen idee wat we hebben gezegd. De lange haren van de meisjes waren ook erg interessant, overal werd aan geaaid en in staarten gedaan. Toen Lennard en Maurits rond 4 uur weer terugkwamen van hun reis, gingen we weer bij elkaar zitten en probeerden we de kinderen een beetje op afstand te houden, om rustig te eten. Nadat we hun verhalen hadden gehoord stond er voor de 2de keer een maaltijd voor ons klaar. Dit keer kregen we noedels met verschillende groentes. Ook had een kennis van Kofi nog water gehaald, hier waren we ook heel erg blij mee. Als laatste onderdeel van de dag zijn we naar de ‘chief’ van het dorp gegaan om kennis te maken, een chief is te vergelijken met bijvoorbeeld een burgermeester. We moesten naar de chief, om eer te betonen aan het werk wat hij in de stad doet. Aangezien we te laat kwamen, maakten we niet een goede eerste indruk, maar omdat er mooie meisjes tussen zaten en we ze twintig sedi betaalden vonden ze ons al snel wel aardig. Alle kinderen rond de school hebben ons daarheen ook gevolgd en toen we daar klaar waren zijn we in een grote stoet hand aan hand teruggelopen naar de bus. Toen we wegreden werden we nog hartelijk uitgezwaaid en nagerend door alle kinderen. Geschreven door Annemijn en Floor
‘s Ochtends ontbeten we rond half 8 met wit brood en Nederlands beleg(Nutella en appelstroop). Vandaag werd onze eerste hele werkdag aan de school. Terwijl de leiding met Kofi de dag doornam, gingen wij alle meegebrachte spullen sorteren om te weten wat we voor elk evenement nodig gaan hebben. Rond 9 kwam de schoolbus ons ophalen. Bij aankomst werden wij natuurlijk weer met veel geroep en gezwaai ontvangen. Toen we naar boven liepen zagen we de timmermannen al klaarstaan om te werken. Als eerst deed een van de timmermannen voor hoe we te werk moesten gaan met onze eerste klus; dakleer in reepjes snijden met een spijker en vervolgens moesten we daar spijkers doorheen prikken voor gebruik op het dak. Al snel werd de groep in tweeën verdeeld, de ene groep zorgde voor genoeg spijkers voor de timmermannen en de andere groep maakte de eerste twee kamers schoon met de nieuwe bezems en bakken. Vanwege de warmte en de felle zon, was er een duidelijk verschil te merken in intensiteit van het werk, want bij de spijkers klaarmaken kon je rustig in de schaduw te werk gaan. Maar bij het aanvegen van de kamers stond je al snel in de felle zon te zweten. Hierdoor wisselde je onderling af met welk werk je deed. Gelukkig werd er, in tegenstelling tot gisteren, vaker koele zakjes water aangeleverd. Vanwege de hitte waren vele korte pauzes niet uitgesloten, maar de Ghanese timmermannen gingen de dag zonder pauzes door. Af en toe gooiden we daarom een paar zakjes water voor ze naar boven. Rond 13:00 gingen we naar de eetcirkel in het dorp, waar de vrouw van Kofi met een paar andere vrouwen weer een hele maaltijd hadden gemaakt. Sinds gisteravond hebben geleerd dat het gewoonte is je bord niet leeg te eten, want dat suggereert dat je niet genoeg gegeten hebt. Wij vonden het onbeleefd en hadden tot nu toe braaf onze overvolle bordjes leeg gegeten. Gelukkig wisten we nu dat het okay was om eten te laten staan. 13:45 zagen we in de verte 4 kinderen met een tafel op hun hoofd van de school onze kant op. Dit was de tafel zijn voor onze lunch. De lunch die om 14:00 uur op tafel werd gezet, bestond uit een soort zachte stamppot met wortel en een stukje lekker gekruid rundvlees. Na de lunch werkte we nog wat door in de school. Piet en Aron waren opzoek naar internet om de blog te kunnen uploaden. Hierna gingen we weer naar de eetkring voor dit keer ons diner; bananen smoothie met pinda’s in een grote mok met daarnaast op een bordje een pannenkoek met felgekleurde vruchtjes. Nadat de borden (niet) leeg waren gegeten, stonden kinderen al ongeveer in je nek om met je te kunnen spelen. Na een uurtje touwtje springen, voetballen en nieuwe ghanese woorden leren, liepen we weer in een stoet van kinderen naar de bus. Bij het instappen moest je eerst de kinderen van je af schudden om niet gelijk weer uit de bus getrokken te worden. Aangekomen bij het guesthouse kregen we eerst de tijd om even op te frissen en hadden we ons 2e SOAP moment van Judith en Floor waarin gevoelens centraal stonden. Eindelijk hadden we het voor elkaar om internet te krijgen en gooiden we zoveel mogelijk blogs online. Hierna ging iedereen weer langzaam naar bed. Geschreven: Maurits en Lennard
De dag begon relatief rustig, na een ontbijtje van Ghanees brood met echte Ghanese pindakaas vertrokken we naar het project. Zodra we de school binnenliepen begonnen alle kinderen direct te juichen en te klappen, ze vonden het prachtig. De school is in slechte staat. De beneden verdieping ziet er nog redelijk uit maar de bovenverdieping was niet meer dan een geraamte. Er waren twee dingen nodig: extra hout voor het geraamte van het dak en metalen platen om het dak mee te bedekken. En dus moesten we de stad in om deze te bestellen. Er konden 2 mensen mee, uiteindelijk hebben we geloot en vertrokken er 2 mensen naar de markt. De rest van de groep heeft op het project gewerkt. Lennard en ik (Maurits) waren de personen die mee mochten met Erik en Piet naar Kumasi om de platen te bestellen. De eerste vijftig kilometer reden we met de auto van het schoolhoofd, hij vertelde echter dat er in het centrum van Kumasi geen plek was om te parkeren en dus gingen we op het (gigantische) parkeerterrein van de oom van het schoolhoofd staan. Na een wandeling van ongeveer vijf minuten over het terrein kwamen we op de grote weg uit. Hier haalde een piepklein Ghanees busje voor openbaar vervoer ons op. Na tien minuten opgepropt achter in het piepkleine busje te hebben gezeten vluchtte we de drukke weg van Kumasi op omdat het verkeer muurvast zat. Onze gids ging er als een speer vandoor en wij vieren moesten ons best doen hem bij te houden. Van alle kanten word je door de donkere bevolking aangesproken met “white man”. Iedereen doet z’n best om ons iets aan te smeren. Na een twintig minuten half rennen over de marktstraatjes van Kumasi en omringt door auto’s en kleine vrachtwagentjes kwamen we bij de bestemming. Erik en het schoolhoofd regelden de bestelling terwijl Lennard en ik een beetje stonden te kijken. Wat een gigantische stad is het, maar tevens een zeer ranzige. Het open riool verspreid een vieze doordringende geur die misschien nog wel erger is dan de gigantische hoeveelheid smog die de lucht in wordt gepompt door de honderden auto’s om je heen. Toen de bestelling gedaan was werd nog even snel een vrachtwagentje geregeld om de materialen te vervoeren naar Pokukrom. De terugweg ging even chaotisch als de heenweg maar het tempo lag gelukkig iets minder hoog. Ik was heel blij toen we weer bij de auto waren. Ik deed het raampje open voor wat verkoeling en we reden weg. Na een minuutje of twintig stopten we bij een tankstation om wat drinken te kopen. We hadden namelijk sinds het ontbijt niets meer gedronken. Dat is toch zeker wel nodig in Afrika. Toen we weer wegreden ging het al snel mis. Langs een klein dorpje (gelukkig niet heel ver van Pokukrom) was ooit een ernstig ongelukkig gebeurt. Daarom had de lokale overheid debiel hoge drempels geplaatst op deze plek. Deze waren zo debiel hoog dat de auto van het schoolhoofd er niet overheen kon en ik voelde de drempel letterlijk in de bodem van de auto schuren. Hierna sloeg de auto af en stonden we dus langs de weg met een kapotte auto. Het schoolhoofd signaleerde na een paar minuten eenzelfde busje als waarin we in Kumasi hadden gereden. Hij stopte langs de weg en pikte ons (Piet, Erik, Lennard en ik) op en bracht ons tot aan de rand van Pokukrom na een wandeltocht van tien minuten de berg op waren we eindelijk terug bij het project en konden we rond half vijf eindelijk genieten van een welverdiende lunch/diner. Geschreven door Annemijn en Floor
de dag begon met Erik en Jasper die door hun wekker geslapen hadden waardoor we rond 7:30 met de bus konden vertrekken. Het plan was om 2 uur te rijden naar het huis van Kofi (in Koforidua) om te ontbijten. Uiteindelijk waren we er een uur langer mee bezig. Toen we daar waren werd het ontbijt netjes klaar gezet en kregen we allemaal een lekkere beker jus d’orange en een wit plakje brood met pindakaas. Tijdens dit welverdiende ontbijt zagen we twee mannen extra spullen inladen om te kunnen uitdelen in Pokukrom. Doordat de achterbak al flink gevuld was met onze koffers, ontstond er een gammele stapel achter de achterste rij in de bus. Ook kwamen de vrouw en dochter met een koffer mee in de bus waardoor het nog knusser werd. Nu zouden we nog 6 uur rijden voor onze lunch in Kumasi, maar ook dit ging anders dan gedacht. Na ongeveer 5 uur kregen we te horen dat we nog maar een kwartiertje hoefden te wachten tot de lunch. Helaas kwamen we in de file te staan, dus probeerde onze chauffeur deze te omzeilen door binnendoor (de oude sloppenwijk) te rijden. Door de kleiweg met veel kuilen, hobbelden we door de wijk en aangezien de toren van koffers en tassen niet zo stevig was, had de achterste rij last van vallende koffers in hun nek die niet terug konden worden gezet. Het ‘Ghanese kwartiertje’ duurde uiteindelijk 45 minuten en Kofi besloot te stoppen bij een restaurantje om daar voor ons wat eten te halen. De pittige rijst met kip en een paar stukjes groenten aten we al rijdend in de bus op. Vanwege de hitte en de pittige rijst had iedereen dorst gekregen. Na een tijdje stilstaan kwam er een vrouw met een grote bak op haar hoofd met verschillende drankjes, waaronder zakjes water. Deze kostte 20 ghanese centen oftewel maar 5 cent per 0,5 liter. Natuurlijk hebben we snel een aantal zakjes gekocht en genoten de rest van de reis van koud water. Om 19:00 kwamen we aan in Pokukrom en reden we snel langs de school waar wij aan gaan bouwen. Vanuit de auto werden we in het dorp blij begroet met geroep en gezwaai van kinderen en volwassenen. Aangekomen in het guesthouse, God’s grace guesthouse, kregen we gelijk onze kamers aangewezen. Wij waren blij verrast met de toegewezen kamers. De kamer is ruim met een goed toilet en een werkende ruime douche. Na het opfrissen kwamen we samen op de zitplaats voor het guesthouse om te bespreken over de dag en wat we morgen zouden doen. Het werd een kort gesprek voor ons aangezien wij moe waren van de reis, de rest heeft zitten natafelen tot 23:30 Geschreven door: Annelotte Fagel en Bart Gross
Op weg naar Schiphol kon ik het nog niet helemaal geloven dat het vandaag eindelijk zo ver was. Gelukkig was ik niet alleen! Want ik was met een hele groep. Een groep die er net zoveel zin in had als ik. Op Schiphol zelf kregen wij een probleem. Sommige koffers waren namelijk te zwaar, maar gelukkig deed KLM daar niet moeilijk over. We konden vrolijk verder en landden veilig in Ghana. In Accra gebeurde er iets onverwachts: Al lopend met koffers werden deze door complete onbekende Ghanese uit onze handen gepakt en in onze reisbus gelegd. Vervolgens verwachtten de onbekende Ghanese een fooi. We hadden ze niets gevraagd, dus kregen ze ook geen fooi. De bus zelf was niet al te krap om het zijn allen en al onze koffers te reizen. Het paste allemaal prima! Al rijdend genoot iedereen van het bijzondere Ghana. Niet alleen de andere manier van leven hier is opvallend, ook het klimaat voelde heel anders aan en de geur was onbekend. Kortom, de eerste indruk was geweldig. De eerste overnachting was in een guesthouse in Accra. Alles was precies zoals verwacht. Geen luxe, maar precies wat je nodig hebt om te overleven. Eten, drinken, water om jezelf te kunnen verzorgen, een bed en licht. Hallo, wij zijn de Ghana Gangers. Dit is de blog van onze reis naar Ghana. Iedere dag wordt dit blog door iemand anders aangevuld.
|